Pin me niet vast op een paar minuten, maar op vrijdag 6 juli om 21.20 wordt de WK-afgang van de Rode Duivels ingezet. Dan zal Kevin De Bruyne, onze verdienstelijke Rode Duivel in dit tornooi, een splijtende dieptepass naar Romelu Lukaku versturen. De Manchester United-spits zal zich voor het eerst los van Mats Hummels (*) werken maar oog in oog met doelman Manuel Neuer loopt het mis: onze succesvolste aanvaller op dit WK, drie potten in de voorronde tegen Janneke en Mieke, trapt de bal er een paar Kremlins naast. In een kwartfinale van een WK, krijg je als spits één kans. Wie ze niet pakt, is de klos. Lukaku gaat ze niet pakken. Hij is geen Lewandowski, Griezmann of Götze.
Hazard dan maar? Hij heeft de kwaliteiten, maar ik vrees dat hij een choker is. Een wàt? In Engeland worden sportfiguren chokers genoemd als ze er niet staan op de grote momenten. Clarence Seedorf en Roberto Baggio waren chokers. En Lionel Messi wordt er een. Wereldspelers, maar als het het écht om de knikkers gaat, loopt het altijd mis. De grootste choker uit de sportgeschiedenis is de tennisser Tim Henman; had een paar keer zicht op de eindzege in Wimbledon, maar hoe dichter het matchpunt dichterbij kwam, hoe harder zijn arm ging beven.
Doch dit ter zijde, terug naar de match. Dat Romelu sowieso in de kwartfinale tegen die Mannschaft (*) die ene grote kans gaat missen, hoeft niet per se fataal te zijn. We hebben nog altijd Thibaut Courtois. Nulletje houden en na 120’ penalty’s, daar zijn die moffen als de dood voor. Helaas loopt er bij ons in de verdediging iets was erger is dan een choker, namelijk Vincent Kompany. Sleurt al een jaar of tien cursussen bedrijfsmanagement mee op de spelersbus, waardoor de rest naar hem opkijkt en hij de baas mag spelen, maar als het op voetbalintellect aankomt, zijn zelfs de U7’s van AA Gent zijn meerdere. Als Kompany niét geblesseerd is, wat hopelijk wél het geval is, gaat ie in minuut 75 exact hetzelfde doen als in dat vorige WK tegen Argentinië: slordig inspelen op Witsel, zien hoe Thomas Müller de bal recupereert, foutief uitstappen, een te late tackle inzetten, eventueel zich blesseren, en uiteindelijk toekijken hoe Mesut Özil aangespeeld wordt en scoort.
Goed, 1-0 achter op een kwartier voor affluiten, dat kan je nog rechttrekken. Door een paar tactische ingrepen van een topcoach, bijvoorbeeld. Alleen zal marketingboy Martinez dan al bezig zijn met zijn perspraatje. “Het zat niet mee, maar ik geloof in deze jongens. Ik heb een team gezien dat klaar is om het EK van 2020 te winnen.” Enkel voetbalvreemde idioten als Bart Verhaeghe en Chris Van Puyvelde geven dergelijke tactische rampen een contractverlenging, maar met die frustratie kopen we in minuut ’82 van een WK-kwartfinale (**) weinig. De spelers op het veld zullen het dus moeten oplossen. In echte topploegen rechten karakterspelers dan de rug. Ze schreeuwen hun kelen schor en sturen hun ploegmaats aan. Van een Jan Ceulemans, Eric Gerets en René Vandereycken kon je een slotoffensief op leven en dood verwachten, maar niet van een Witsel, Fellaini en Hazard. De over-mijn-lijk-mentaliteit heb ik bij de gouden generatie nog nooit gezien. Je leest de apathie gewoon in hun ogen: ‘Wat kan ons het schelen dat die Duitsers voorstaan. Nog een paar minuten volmaken en ik kan selfies posten tussen mijn WAG’s tieten in Ibiza.’ Gelukkig is er eentje die het in blessuretijd misschien toch nog kan rechttrekken. Radja Nainggolan, onze enige warrior, die met een verschroeiend afstandsschot uit de tweede lijn al een keer deze Rode Duivels hun vel heeft gered. Naar het schijnt heeft Martinez hem niet geselecteerd, maar dat is natuurlijk een geintje om de tegenstander te misleiden. Radja is meegereisd naar Rusland en is in afzondering met een paar flessen wodka om zich optimaal op de kwartfinale te kunnen voorbereiden. Ik ben er alvast gerust in: in minuut ’92 knalt hij ons de verlengingen in.
(*) Of verdediger van Brazilië of ander team uit top-10-FIFA-ranking. (**) Of WK-halve finale.